Dinsdag 1 juli vindt de afstudeerpresentatie plaats van Luc Lennartz (Architectuur) met als onderwerp “The Queer Act” 

Commissie:
Voorzitter                    : Margit van Schaik (RAVB)
Mentor                         : Paul van den Bergh (Episode II)
Externe criticus           : Satereh Noorani (architect / Het Nieuwe Instituut)
Toegevoegde criticus : Guilio Margheri (OMA)

Afstudeerdatum en locatie:
Dinsdag 1 juli om 15u30 
Locatie: RAVB

THE QUEER ACT

Eeuwenlang leefde de queer gemeenschap in de marges van de stad. In geheime bars, in schaduwen, in stilte. We fluisterden in plaats van te spreken. We keken over onze schouder voor we onszelf durfden te zijn. Maar dat tijdperk is voorbij. Dit is niet langer een tijd om te verstoppen. Dit is een tijd voor ruimte. Zichtbaarheid. Aanwezigheid. Dit afstudeerproject vertrekt vanuit die noodzaak: het ontwerpen van een fysieke plek waar queer leven niet wordt weggestopt, maar gevierd, zichtbaar gemaakt en geëist.

Want het queer verleden was nooit alleen onderdrukking — het was ook verzet. Een geschiedenis van dansen ondanks verbod, van liefhebben ondanks straf, van bouwen ondanks het risico om afgebroken te worden. In dat licht krijgt ruimte een andere betekenis: niet als neutrale context, maar als iets om te bevechten. En vandaag is die strijd opnieuw urgent. In een Europa waar haat steeds zichtbaarder mag zijn, en drag, trans-zijn of hand-in-hand lopen politieke daden zijn geworden, kan architectuur niet stil en passief blijven.

In een wereld waarin queer lichamen nog altijd worden gecontroleerd, gecensureerd of gewist, wordt ruimte geen luxe. Het wordt verzet. Dit project is een architectonische daad. Een systeem van queer ruimtes in het hart van Heerlen — de stad waar ik opgroeide, maar nooit een plek vond om queer te zijn.

Wat begint met een ruïne uit het Romeinse Rijk — het Thermenmuseum — groeit uit tot een netwerk aan queer ruimtes: luidruchtig, intiem, politiek. Geen veilige bubbel in een grote stad, maar een gewaagde ingreep op een onverwachte plek. In een regio waar ruimte genoeg is, maar nauwelijks voor queer bestaan, wordt leegte een kans.

Een nachtclub die niet verstopt is, maar oplicht. Een sauna waar aanraking geen schaamte, maar zorg betekent. Een debatcentrum dat taal geeft aan strijd. Een lolhuis dat fluistert met een glimlach. Een café als kruispunt van verhalen. Deze plekken zijn geen ‘functies’ — het zijn verlangens, protesten, ontmoetingen. Een architectonische verkenning van hoe queer ruimte voelt, klinkt, ruikt en beweegt.

Geïnspireerd door queer clubs in Europa — van Amsterdam tot Berlijn — worden zichtbaarheid en anonimiteit niet als tegenpolen behandeld, maar als een spel. Door gangen waarin je kunt verdwalen. Kamers waar de verlichting vertelt of je mag kijken of verdwijnen. Een dansvloer als ritueel. Een labyrint als uitnodiging tot verlies — van controle, van norm, van schaamte.

De bestaande architectuur van het Thermenmuseum, ontworpen door Frits Peutz, vormt het fundament van dit project. Zijn spaceframe, zijn spel met licht en massa, biedt een historische echo die opnieuw wordt ingevuld. Niet als neutrale drager van geschiedenis, maar als podium voor queer aanwezigheid. Zichtbaar. Tastbaar. Onvermijdelijk.

Dit project is geen gebouw alleen — het is een architectonisch manifest. Een oproep om ruimte niet alleen te ontwerpen, maar op te eisen. Voor een wereld waarin anders-zijn niet verborgen hoeft te worden, maar een plek krijgt. In het midden. In het licht.