Donderdag 20 februari vindt de afstudeerpresentatie plaats van Garry Leisberg (Architectuur) met als onderwerp “De onuitputtelijke bron – het verloren juweel” .

Commissie:
Voorzitter                     : Willemijn Lofvers (RAVB)
Mentor                         : Pascalle Asgarali (Studio for New Realities)
Externe criticus           : Robert-Jan de Kort (Robert-Jan de Kort architectuur)
Toegevoegde criticus  : Eline Hoftiezer 

Afstudeerdatum en locatie:
Donderdag 20 februari om 16u00
Locatie: lokaal PH.02.51 RAVB

De onuitputtelijke bron

Het verloren juweel

Mijn afstudeerproject schetst een beeld over de huidige lokale Surinaamse ontwikkelingen in de goudindustrie en die naar mijn idee getransformeerd kunnen worden naar een onuitputtelijke inkomstenbron. Door de kracht van lokaal ambacht in te zetten, ontstaat een nieuw economisch model waarin de relatie tussen mens en natuur wordt hersteld en versterkt.

Mijn project is geworteld in de samenwerking tussen de kleinschalige goudindustrie en de Marroncultuur. Goudwinning heeft deze gemeenschap zowel economische mogelijkheden als ecologische en sociale uitdagingen gebracht. Maar wat als er een ander pad is? Een pad waarbij de tradities en ambachten van de Marrons niet alleen bewaard blijven, maar ook een nieuwe, duurzame toekomst mogelijk maken? Dit project zoekt naar dat alternatief: een manier waarop mensen in harmonie met de natuur kunnen leven én economische onafhankelijkheid kunnen opbouwen.

De kracht, kennis en kunde van lokale ambachten staat centraal. De Marrongemeenschap beschikt over een ongelooflijke hoeveelheid kennis, doorgegeven van generatie op generatie. Houtbewerking, textielproductie, voedselproductie, vlechtwerk medicinale planten en voedselverwerking – stuk voor stuk ambachten die niet alleen cultureel van grote waarde zijn, maar ook economische kansen bieden. In plaats van te zoeken naar waarde in de grond, laat Het verloren juweel zien hoe we waarde kunnen vinden in wat we met onze eigen handen maken.

Mijn ontwerp bestaand uit zes paviljoens. Elk paviljoen is een plek van leren en maken, waar traditionele en moderne technieken samenkomen. Hier kunnen mensen hun ambacht ontwikkelen, nieuwe verdienmodellen ontdekken en tegelijkertijd hun band met de natuur versterken. Ik zie de vakschool als een motor voor verandering, een plek waar mensen samenkomen om te bouwen aan een toekomst die niet afhankelijk is van uitputting, maar van samenwerking tussen mens en natuur.

Wat dit project voor mij zo bijzonder maakt, is dat het niet alleen een economisch alternatief biedt, maar ook een verandering in mindset. We zijn gewend om rijkdom te meten in tastbare grondstoffen, in wat we uit de aarde halen. Maar echte rijkdom ligt in de verhalen, de vaardigheden en de kennis die generaties lang zijn doorgegeven. Het verloren juweel is niet het goud, maar de traditie, de ambacht en de verbondenheid met de natuur.

Met dit project wil ik laten zien dat een duurzame toekomst mogelijk is wanneer traditie, innovatie en gemeenschapszin samenkomen. Dit is niet alleen een ontwerp voor een vakschool, maar een pleidooi voor een andere manier van denken over economie, duurzaamheid, natuur en cultuur.