Vrijdag 12 april vindt de afstudeerpresentatie plaats van Sophie Dogterom (Architectuur) met als onderwerp:
“De lofzang op de oevers van de Maas“.

Commissie:

Voorzitter                           : Willemijn Lofvers (RAvB)
Mentor                                : David Habets (David Habets Research & Architecture)
Externe criticus                  : Laurens Boodt (Laurens Boodt Architect)

Afstudeerdatum en locatie:
Vrijdag 12 april om 16u00
Locatie: Kelder van het Keilepand, Keilestraat 9f te Rotterdam

“De Lofzang op de oevers van de Maas” toont de schoonheid van water aan de stad
Rotterdam. Kunnen we het water in de stad als meer dan alleen functioneel of recreationeel
gaan ervaren en een nieuwe intimiteit tussen de bewoners van Rotterdam en de Nieuwe
Maas ontwerpen? Ik onderzocht de rivier en wat ik noem haar ‘Atmosferische Kansen’ en
ontwierp interventies langs de Maas; paviljoens die als publieke bakens een lofzang vormen
langs onze rivieroevers.

Mijn fascinatie is de schoonheid van water, een substantie die alomtegenwoordig door ons
leven stroomt. Helaas gaat de meeste aandacht naar de functionele aspecten van water,
zoals de rivieren als transportroutes of naar verborgen waterleidingen.

Ik zie water als een krachtige sfeermaker, in staat om ons te verstillen, te kalmeren en de tijd
even te vergeten. Water kan een overweldigende kracht uitstralen maar ook rustgevend zijn.
Het weerkaatst licht, kan bevriezen, onze perceptie van ruimte veranderen: soms vergrotend
en soms verkleinend. Water heeft altijd een centrale rol gespeeld in ons leven en in vele
culturen. Toch: in mijn directe omgeving lijkt het toch vooral te gaan om de praktische
betekenis van water.

Mijn vooronderzoek concentreerde zich voornamelijk op de intrinsieke schoonheid van
water. Ik heb materialen ontworpen en momenten vastgelegd en ingekaderd welke mijn
persoonlijke kijk op water weerspiegelen. Wat trekt me zo aan in water, en hoe kan ik
hiermee vormgeven?

Het onderzoek spitste zich toe op de grootste en meest kenmerkende watermassa in onze
stad: de Nieuwe Maas. De Nieuwe Maas siert onze stad. Maar haar ware, meer poëtische
kwaliteit blijft onderbenut. Vaak toont zij haar woeste karakter: een nat beest tussen haar
oevers. Een snelweg voor vracht en handel, een stille getuige van de welvaart van onze
stad. Hoewel vaak gezien als een grens tussen Noord en Zuid, kent de rivier ook verborgen
schoonheid. Doordat de haven zich steeds verder westwaarts verlegt is er ruimte ontstaan.
Kades en oevers blijven leeg achter. Een kans om de band tussen de Maas en de
Rotterdammers te versterken.

De twee paviljoens die ik ontwierp belichten elk een ander atmosferisch aspect van de rivier:
de getijden en het reflecterende licht. De ontwerpen hebben de rivier en de Rotterdammer
centraal staan. Ze nodigen uit om je te verwonderen, mijmeren en je deel te laten voelen van
de waterwereld. Er dichtbij komen.

De kleinschaligheid van de architectuur die ik inzet draagt bij aan haar efemere karakter en
maakbaarheid. Ogenschijnlijk snel te realiseren interventies kunnen zo binnen korte tijd de
oevers sieren. Dit is een aanzet tot meer. Het gift aan de stad, een viering van haar
schoonheid. Het onderzoek laat zien dat de rivier nog veel meer onbenutte plekken en
mogelijkheden heeft, en dat je met kleine ingrepen veel kunt bereiken, de rivier zelf is
immers de grootste sfeermaker.

Het doel van het project is om de schoonheid van de rivier te laten ervaren, en de oevers
van de rivier beter publiek toegankelijk te maken. Een ode aan de schoonheid van de rivier:
“De lofzang op de oevers van De Maas”.