Vrijdag 11 september om 15u00 vindt de slotpresentatie plaats van Madeleine Mans (Architectuur) met als onderwerp “POST PAST EDIT“.

Commissie:
Voorzitter                            : Jeroen Visschers (RAVB)
Mentor                                 : Marius Grootveld (Veldwerk Architecten)
Externe criticus                  : Fenna Haakma Wagenaar (Gemeente Amsterdam)
Toegevoegde criticus         : Lara Schrijver (Universiteit Antwerpen)

Afstudeerdatum en locatie:
Vrijdag 11 september om 15u00 in TTHQ, Gouvernestraat 234 in Rotterdam.  (besloten bijeenkomst)

POST PAST EDIT

Een alternatieve toekomst voor het Inntel Hotel

“Op de hoek van de Maasboulevard en Schiedamsedijk staat het Inntel Hotel. In 1986 ontworpen door At Tuns & Hans Horsting. Aanvankelijk huisvestte het gebouw een IMAX-bioscoop, hotel en expositieruimte. Ondanks hoge verwachtingen vallen de bezoekersaantallen tegen. Hoop op een nieuwe toekomst komt in de vorm van ‘Nana’: een gigantisch beeld in de vorm van een vrouw, met daarin Asklepion – een themapark over het menselijk lichaam. Het blijft enkel bij plannen, op 1 maart 2001 draait Titanic toepasselijk genoeg als laatste film. Daarna sluit IMAX Leuvehaven haar deuren. 

Na een aantal jaren van leegstand ziet een DJ potentieel in de oude filmzaal, en noemt het Club IMAX. Ook dat feest is van korte duur. Al na een jaar krijgt het volledige gebouw een hotelfunctie, gematerialiseerd in de vorm van een uitbreiding: een toren die uitkijkt over de Maas. Om definitief af te rekenen met haar verleden, stort de oude theaterzaal in tijdens renovatiewerkzaamheden. In het gebouwdeel dat ervoor in de plaats komt ontstaat ruimte voor nog meer hotelkamers. Er volgen goede jaren voor het gebouw, tot het tijdens een pandemie weer leeg komt te staan. De hotelfunctie is overbodig geworden op deze schaal.”

Post Past Edit verbeeldt een alternatief vervolg voor dit verhaal.

Hotel Inntel is een intrigerend gebouw. Soms lijkt het gigantisch, uit sommige hoeken juist compact. Van ver iconisch door karakteristieke vormen, van dichtbij juist gesloten en introvert. Er is echter een andere reden waarom dit gebouw bijzonder is. In de 34 jaar sinds het bestaan ervan wordt er doorontworpen en -ontwikkeld aan het gebouw: in zijn huidige vorm bestaat het inmiddels uit drie tijdslagen. Deze meegaandheid is een kwaliteit die een uitkomst kan bieden in de huidige tendens waarin sloop-nieuwbouw de enige weg lijkt en die de Stadsdriehoek opnieuw bedreigt. De stad wordt braaf en comfortabel.   

Om het gebouw nieuwe betekenis te geven in de veranderende context van de stad voeg ik een nieuwe tijdslaag toe. Deze nieuwe laag is niet ontworpen met een specifiek programma in gedachten: waar gebouwen voor lange tijd kunnen bestaan, is programma vluchtig en tijdelijk gebleken. Relevanter is het faciliteren van een zo divers mogelijk programma, in verschillende maten en combinaties – een programmatisch cadavre exquis. 

De ingrepen zijn als de vouwen van dat cadavre exquis. Aan het het huidige ontsluitingssysteem worden een aantal nieuwe elementen toegevoegd die samen een grote diversiteit aan (in)gangen en routes in en door het gebouw bieden. Van publieke promenade tot ondergrondse tunnel en verborgen lift faciliteren zij verschillende soorten gebruik – van stiekem tot extravagant. Tevens zijn het gebaren naar de stad: kleine toevoegingen aan de compositie van gebouw – handreikingen waar het introverte gebouw naar buiten treedt en zichzelf kan laten zien. 

Met dit project wil ik laten zien hoe bijzonder een stad kan zijn. Als groeimodel, in zijn rijkheid, verscheidenheid en juist ook op de momenten waar het niet ‘klopt’.

Post Past Edit is een casestudy waarin ik onderzocht hoe je kunt ontwerpen in de heterogene stad. Hotel Inntel is exemplarisch voor die gelaagde stad; niet alleen letterlijk als product ervan, maar des te meer als voorbeeld van het gebouw dat steeds in ontwikkeling blijft, het gebouw als stad. Net als een goed verhaal, kan een goed gebouw ook groeien. Slopen is niet altijd nodig. Eerst kijken loont.